अब त नेताहरुलाई आफै संग घीन लग्नु पर्ने बेला भएन र? संसार जान्ने ले बैद्य को माओवादी लाइ साथ लिन त के बैठकमा बोलाउन पनि नहुने? के को घमण्ड हो कुन्नि. अहिले सम्म हरेक पाइलामा प्रचण्डले के बोल्लान र जवाफ फर्काउन पाईएला भनेर रूँघ्नु बाहेक के उघ्राइ रहन्छन कुन्नि यी अल्छी भैंसी जस्ता नेता हरु. प्रचण्ड कमालकोटी बनेका छन्, सुशील, माधव, रामचन्द्र लगायतका नेता सांग्लो जस्तो भएका छन्. प्रचण्डले डोय्राए अनु
सार लतारिएर हिड्नु बाहेक अरु हबिगत नै पो देखिएन गाँठे.
राजा र पञ्चायत संग लडेकाहरुले के बुझ्नु जरुरी थियो भने हिजोका तमाम आन्दोलन व्यापक जनता संगको जीवन्त संवाद, र आम नागरिकको अपनत्व र स्वामित्वको सम्मान गर्ने राजनीति संग जरा-जरा सम्म पुगेर अगाडी बढेको थियो. तर यसपाली संबिधान सभामा उत्तानो टांग भएर लडे पछि हिजोको त्यो संस्कार लाइ बिस्तारित गर्नुको सट्टा जनता र आफ्नै कार्यकर्ता संग रीस पोखेका हुन की आफैलाई कुरी कुरी लागेर हो संबिधानसभाका सदस्य समेतलाई तिरष्कार गरेर लुकिछिपी प्रचण्ड संग वार्ता गर्न थाले. वार्ता पनि कस्तो भने छलफल गर्ने, सहमति गर्ने तर त्यसको टिपोट, निर्णय केहि नलेखने. भारतमा सोमनाथ चटर्जी सभामुख भएपछी भारतीय टी भी. दुरदर्शन ले संसदको सत्र र अन्य संसदीय समाचारका लागि प्रत्यक्ष प्रशारण गर्न बेग्लै च्यानल खोल्यो. हाम्रा नेताले लुकी छिपी रिसोर्ट, होटेल मा गुप्तवास थाले.
जनता प्रति बिश्वास छैन भने राजनीति बाहेक अरु थोक गरे हुन्थ्यो. यिनी ठेकेदार भए भने घुषखोरी कम हुन्थ्यो की? यिनले स्कुल खोले जनता प्रति अलिक उदार र प्रगतिशील स्कुल बन्थ्यो की? खेति किसानी गरे भने कमसेकम कृषि कर्मचारीले अहिले सम्म गरीआएको किसानको बेवास्ता र बेइज्जति हुन्नथ्यो की? अरु जे गरे पनि जाति नै हुन्थ्यो.
बरु हामी सबै मिलेर यी असान्दर्भिक नेताहरुका लागि कुछ गरिदिनु पय्रो. राज्य बाटै तगडा पेन्सन दिएर भएपनि यो मुलुकलाई यी अशक्त हरुको जाल-जंजाल बाट मुक्त पार्नै पर्छ. बरु महापुराण लगाएर, एन आर एन लगायत हामी सबै मिलेर असान्दर्भिक नेता बिश्राम कोष खडा गरौँ.
रबिन्द्र मिश्रले सार्वजनिक प्रयासमा सहयोगी कोष स्थापना गर्ने मामिलामा सिद्धहस्तता देखाई सक्नु भएको छ. दिल शोभा जी ले असहाय अवस्थाका बरिष्ठ हरुलाई पहिचान र अस्तित्व दिनु भएकै छ. उहाँ हरु जस्ताको साथमा दिनबन्धु गुरु समेतलाई गाँसेर - कक्रिएका घमण्डी नेताहरुबाट यो देशका बबुरा जनताको मुक्ति ल्याउने अभियान नथाल्ने हो भने त हाम्रो बर्तमान र प्रकारान्तर समेत कुहिने भो हाउ!
राजा र पञ्चायत संग लडेकाहरुले के बुझ्नु जरुरी थियो भने हिजोका तमाम आन्दोलन व्यापक जनता संगको जीवन्त संवाद, र आम नागरिकको अपनत्व र स्वामित्वको सम्मान गर्ने राजनीति संग जरा-जरा सम्म पुगेर अगाडी बढेको थियो. तर यसपाली संबिधान सभामा उत्तानो टांग भएर लडे पछि हिजोको त्यो संस्कार लाइ बिस्तारित गर्नुको सट्टा जनता र आफ्नै कार्यकर्ता संग रीस पोखेका हुन की आफैलाई कुरी कुरी लागेर हो संबिधानसभाका सदस्य समेतलाई तिरष्कार गरेर लुकिछिपी प्रचण्ड संग वार्ता गर्न थाले. वार्ता पनि कस्तो भने छलफल गर्ने, सहमति गर्ने तर त्यसको टिपोट, निर्णय केहि नलेखने. भारतमा सोमनाथ चटर्जी सभामुख भएपछी भारतीय टी भी. दुरदर्शन ले संसदको सत्र र अन्य संसदीय समाचारका लागि प्रत्यक्ष प्रशारण गर्न बेग्लै च्यानल खोल्यो. हाम्रा नेताले लुकी छिपी रिसोर्ट, होटेल मा गुप्तवास थाले.
जनता प्रति बिश्वास छैन भने राजनीति बाहेक अरु थोक गरे हुन्थ्यो. यिनी ठेकेदार भए भने घुषखोरी कम हुन्थ्यो की? यिनले स्कुल खोले जनता प्रति अलिक उदार र प्रगतिशील स्कुल बन्थ्यो की? खेति किसानी गरे भने कमसेकम कृषि कर्मचारीले अहिले सम्म गरीआएको किसानको बेवास्ता र बेइज्जति हुन्नथ्यो की? अरु जे गरे पनि जाति नै हुन्थ्यो.
बरु हामी सबै मिलेर यी असान्दर्भिक नेताहरुका लागि कुछ गरिदिनु पय्रो. राज्य बाटै तगडा पेन्सन दिएर भएपनि यो मुलुकलाई यी अशक्त हरुको जाल-जंजाल बाट मुक्त पार्नै पर्छ. बरु महापुराण लगाएर, एन आर एन लगायत हामी सबै मिलेर असान्दर्भिक नेता बिश्राम कोष खडा गरौँ.
रबिन्द्र मिश्रले सार्वजनिक प्रयासमा सहयोगी कोष स्थापना गर्ने मामिलामा सिद्धहस्तता देखाई सक्नु भएको छ. दिल शोभा जी ले असहाय अवस्थाका बरिष्ठ हरुलाई पहिचान र अस्तित्व दिनु भएकै छ. उहाँ हरु जस्ताको साथमा दिनबन्धु गुरु समेतलाई गाँसेर - कक्रिएका घमण्डी नेताहरुबाट यो देशका बबुरा जनताको मुक्ति ल्याउने अभियान नथाल्ने हो भने त हाम्रो बर्तमान र प्रकारान्तर समेत कुहिने भो हाउ!
No comments:
Post a Comment